


Werken met passie is een wens die iedereen begrijpt. Zeker als je mensen mag trouwen op de mooiste dag van hun leven! Maar als je dan vertelt dat je dit óók in de uitvaartbranche doet -door het vertellen van hun levensverhaal- dan kijkt men je toch verwonderd aan.
Is het niet verdrietig om hierin te werken? Natuurlijk word je geraakt door de emoties van nabestaanden; zelf herken ik het verlies van belangrijke mensen om mij heen maar al te goed. Maar misschien ontstond juist hierdoor het verlangen om mensen in die kwetsbare periode bij te staan. Wanneer je zelf de woorden niet kunt vinden of ze durft uit te spreken, hoe fijn is het dan als iemand je hierbij kan helpen. En dan staat opeens ‘de dood’ niet meer centraal, maar vooral iemands ‘leven’. Het waardig afscheid nemen van een persoon die een leven lang rijk is aan prachtige verhalen, anekdotes, passies, vrienden en familie. Maar ook de donkere dagen die hem of haar uiteindelijk tot de persoon maakten die hij of zij was.
Goede vrienden hoefde ik niets uit te leggen. Zij begrepen het meteen; het spreken op uitvaarten, dat past mij als een jas. Gevoelig, integer, dienstbaar en interesse in de mens.
Maar ook mijn manier van werken. Levensverhalen schrijven en voordragen. De diepte in gaan. Voor en met mensen. Bruggetjes bouwen naar een persoonlijk citaat, een mooi muziekstuk of een eigen bijdrage. De juiste toon en sfeer voelen.
Een familie die na afloop zegt; ‘Jij hebt ons gedragen vandaag’ en ‘Zij was precies zoals je haar omschreven hebt’. Of gewoon een warme omhelzing … Daar doe ik het voor. Er kunnen zijn voor iemand. Door jullie verhalen en herinneringen te vertalen naar woorden. Woorden waarvan ik hoop dat ze nog jarenlang kracht en troost mogen geven.
Meer weten over mijn motivatie?
“Ceremoniespreker bij rouw én trouw: Dát is een bijzondere combinatie”, hoor ik vaak.
Maar rouwen en trouwen liggen dichter bij elkaar dan je denkt. Beiden zijn belangrijke mijlpalen in iemands leven. En bij beiden deel je deze intieme momenten met de mensen die het dichtst bij je staan. Samen stilstaan bij wat je had of juist bij wat je hebt. Het maakt je kwetsbaar. En het laat je zien wat er echt toe doet.
Mijn bijdrage daarin is dat ik tot steun kan zijn. Door een levensverhaal te schrijven en voor te dragen. Zodat iemand terug kan kijken op een persoonlijk en passend afscheid. Waarin de liefde de boventoon voert.
| Liefde is zoveel sterker
| dan de dood
Een verhaal met een lach en een traan, zoals het leven zelf. Want ook dat ligt vaak dicht bij elkaar. Terugkijken op iemands leven, dat hoeft niet alleen verdrietig te zijn. We zullen vooral de mooie, dierbare en waardevolle dingen onthouden. Juist als het leven voorbij is.
| Een uitvaart is geen dag uit het leven
| maar een heel leven in één dag
Al deze dierbare herinneringen mag ik verpakken tot een mooi en waardig afscheid. Mensen zijn vaak verbaasd dat er tijdens een gesprek veel meer herinneringen bovenkomen dan ze aanvankelijk dachten. Het helpt ook bij de verwerking. Het voelt fijn om samen herinneringen op te halen. En deze opnieuw met elkaar te beleven. Ook de gasten ervaren dit na afloop als positief. Niet iedereen kent elkaar een heel leven lang. Iemands hele levensverhaal horen, met een lach en een traan, voelt heel waardig en compleet. Veel persoonlijker dan vroeger gebruikelijk was. Zo fijn dat dit nu allemaal kan.
Ik doe het graag. Voor u. Voor jullie.
Lieve groet,

| Liefde houdt niet op
| waar het leven eindigt